Afscheid van twee prominente vrijwilligers

Ze gaan erg gemist worden, onze Ali en Wim van de vrijwilligersploeg


 

Aan het eind van het seizoen , oktober 2017, hebben we afscheid genomen van Ali en Wim Benningshof. En dan bedoelen we natuurlijk afscheid genomen als vrijwilligers. Zij blijven vooralsnog gewoon op hun tuin, nr 67, tuinieren.  Maar als vrijwilliger zijn we ze kwijt.

En wat deden zij al niet…

In 1995 verkregen ze hun tuin en vrijwel onmiddellijk startten zij met vrijwilligerswerk. Naast het werk inderdaad.Wim ging bij de vrijwilligersploeg (20 jaar volgehouden!), deed daarnaast grote en speciale klussen. (Wim  was degene die mee-schilderde aan de kantine 2 jaar terug, met 75 jaar op de uitschuifladder, fluitend)  Ook verzorgde hij, nog voor Aad van der Meeren dit ging doen het zg bijenlandje, wat eerst een groenten-landje was.

Daarnaast was en is hij al jaren lid van de taxatiecommissie, iets wat hij nog wel even wil blijven doen.

En Ali: ook zij stapte vrij spoedig in de vrijwilligersploeg. Daarnaast was zij lid van de toenmalige tuinschouw cie (samen met Ingrid Esseboom) Ali was ook 8 jaar lid van het bestuur, als algemeen lid. Er werden vele sociale activiteiten door haar uitgevoerd: ziekenbezoek bij langdurig zieke tuinleden, geboorte-visites en alles wat een vereniging sociaal verbindt. De laatste 10 jaren verzorgde zij elke week de koffie en broodjes voor de vrijwilligersploeg op de maandag en hield zij mede de kantine brandschoon.

Sinds hun tuinleven zijn zij altijd ook in hun eigen tuin te vinden, eerst alleen s avonds na het werk en in het weekend, na het pensioen ook doordeweeks. Er werd verbouwd, geklust, gespit en gewied dat het een lieve lust had. Dat resulteerde in een super keurige tuin met een kleine kas waar heel wat verbouwd werd en wordt.   Er zijn druiven, nectarines, tomaten, bietjes,  bonen, en soms koolrabi, komkommer, andijvie, alles vers uit de tuin. De buren profiteren glunderend mee van de soms overvloedige oogst…

In alle opzichten: Ali en Wim: voorbeeldige tuinleden. Maar waarom houden zij nu op met al dat vrijwilligerswerk?  Wel: samen zijn ze nu 156 jaar.  Dan is t wel eens klaar.

Wij gaan ze, alhoewel  zij gewoon op hun tuin blijven komen,als vrijwilligers geweldig missen. Ze zijn inmiddels door het bestuur officieel in het zonnetje gezet met een bijbehorend bloemetje. Daarnaast mag het, als je zo lang vrijwilligerswerk doet, wel eens in de krant.

Vandaar dit lovende artikeltje.